7 maanden ( uit Zonder Meer Zonder Maar )

Nu moeten we op controle komen bij de arts-assistent en heb ik besloten om deze tijd vooral te benutten om het verhaal van Steve de Chiropractor te checken. ’Ja, die controle van de longen geloof ik wel,’ zeg ik. ‘Het gaat echt een stuk beter met hem en als we hem op tijd puffen met Ventolin, raakt hij niet meer benauwd. Dus, nu dat is afgehandeld even het volgende: Ik maak me zorgen over zijn rechterkant,’ zeg ik. De arts in wording is een beetje van zijn stuk gebracht. ‘Hoe bedoelt u? Wat is er me zijn rechterkant?’ ‘Nou,’ ga ik verder,’hij gebruikt ‘m bijna niet. Hij kan ook niet rollen, dat is toch gek. Hij ’s ruim zes maanden.’ De arts-assistent van nog geen 25 glimlacht mijn vraag weg en parkeert mij duidelijk in de ‘overbezorgde-moeder-hoek’ van zijn brein. ’Ach mevrouw, als ze twee zijn moeten ze allemaal hetzelfde kunnen. Tot die tijd is er echt geen pijl op te trekken. Hij doet het toch verder goed? Los van deze longontsteking dan he.’ Hij lacht charmant om terrein te winnen en mij gerust te stellen. Voor de vorm checkt hij wat reflexen bij Pepijn en schijnt wat met een zaklamp in zijn ogen. ‘Ik zou me er maar geen zorgen om maken. Het trekt wel bij.’ 

Ik kijk hem met grote ogen aan. Alsof het de normaalste zaak van de wereld is, schuift hij mijn zorgen zó hupsakee onder de behandeltafel. Tijd voor een andere aanpak. Ik ruil mijn Ik-ben-een-superrelaxte-leuke-hippe-moeder-die-niet-schrikt-van-een-longontstekinkje-act in voor mijn Ik-ben-een-leeuwin-en-ga-niet-weg-zonder-doorverwijzing-act en trek een serieus gezicht. 

‘Dokter,’ zeg ik vriendelijk met een dwingende ondertoon. ‘ik zou het écht zeer op prijs stellen als u tóch even kijkt. We zijn er nu toch en ik ben niet gek, ziet u.’ De vriendelijke toon is inmiddels helemaal verdwenen. ‘Ik heb het gevoel dat het gewoon niet klopt. Sterker nog, ik heb een dochter van twee dus ik ken het hele liedje inmiddels wel en deze versie heeft een kras op de plaat. Zijn ontwikkeling loopt vast op zijn rechterkant. Er is iets mis.’ De jongeman schrikt een beetje van mijn nieuwe rol wat mij nog meer zelfvertrouwen geeft. Ik ga verder. ‘Hij wordt momenteel behandeld bij een chiropractor en die zegt dat er iets met zijn hersenen aan de hand is. Ik hoef u natuurlijk niet uit te leggen dat ik dat liever zeker weet en laat controleren door een échte arts door middel van een hersenscan. We zitten er natuurlijk totaal niet op te wachten dat we er over 2 jaar achter komen dat ik toch gelijk had en dat het dan te laat is. Toch?’ Ik kijk hem strak aan en wacht tot het kwartje valt…BAM! Die zit! 

Hij kijkt op zijn horloge en besluit Pepijn nogmaals te onderzoeken. Dit keer kijkt hij naar de kracht en spanning in Pepijns lijf en vergelijkt hij de linker en rechterkant. Hij komt tot de voorzichtige conclusie dat een scan misschien helemaal niet zo’n gek idee is. Pepijn heeft inderdaad een platte plek op zijn achterhoofd maar dat zou geen effect mogen hebben op zijn spierspanning. 

Met een doorverwijzing voor een echo en de naam van een fysiotherapeut verlaten we de behandelkamer.