Inleiding ( uit Zonder Meer Zonder Maar )
Ik las ergens dat als je een boek wilt schrijven, je bij de achterflap moet beginnen, omdat dat is wat iemand doet besluiten om het boek wel of niet te kopen. Nu is er bij Pepijn natuurlijk geen sprake van wel of niet kopen. Maar als hij een boek zou zijn, zou er op de achterflap staan dat het een boek is vol stoere verhalen en leuke grappen. Een boek dat je regelmatig uit je slaap houdt waardoor je het er vaak (tegen beter weten in) nog even bij pakt en ineens twee uur verder bent.
De achterflap zou beloven dat het boek er voor gaat zorgen dat ik leer relativeren en dat het mij gaat dwingen om af en toe rust te nemen. Dat het van mij bij tijd en wijlen een emotioneel wrak zal maken maar dat het me dan ook als eerste weer troost zou bieden. Er zou staan dat het de kleine stapjes zijn die het verschil maken en dat het feit dat de kaft wat beschadigd is, niets zegt over de inhoud en de verwachtingen.
De flap zou een tipje op lichten van de sluier over het gigantische doorzettingsvermogen en grenzeloze vertrouwen in ons als ouders van de hoofdpersoon en daarmee nog eens onze verantwoordelijkheid benadrukken. Pepijn’s boek zou een beetje lijken op een zelfhulpboek, maar dan zonder de ‘notes to self’ en eindeloze visualisatie-oefeningen. En net als met ieder ander boek, zou ik het soms even wegleggen om het te laten bezinken om op een ander moment drie hoofdstukken in 1 keer te lezen.
Als Pepijn een boek zou zijn, zou ik de achterflap niet geloven en denken dat ik het niet aan zou kunnen. Ik zou het denk ik niet zelf kopen, gewoon omdat ik niet zou weten wat ik nu weet. En toch, als ik het boek zou krijgen, zou ik het op een zondagmiddag uit de kast pakken en mij nestelen op de bank met een stuk chocolade en een cappuccino. Ik zou het boek lezen in kleine stapjes zodat ik zou worden meegevoerd met het verhaal. Kleine stapjes. En ik zou er van genieten, eindeloos van genieten… ( uit Zonder Meer Zonder Maar )
Anne schreef twee boeken over het proces, waarin zij met haar gezin terecht kwam, toen bleek dat haar jongste kind iets mankeerde.
Door een congenitale CMV infectie bleek de aanleg van haar zoons linkerhersenhelft verstoord met een cerebrale parese (CP) als gevolg. Later kwamen hier nog doofheid en epilepsie bij.
Anne is ambassadeur voor het Epilepsiefonds en als vrijwilliger betrokken bij CP Nederland.
0 reacties