5 maanden en een beetje ( uit Zonder Meer Zonder Maar )

‘Zijn rechterkant blijft een beetje hangen’, probeer ik de man uit te leggen en ik zwaai wat met mijn rechterarm ter illustratie terwijl ik mijn rechterschouder naar beneden duw. De man kijkt me heel vriendelijk doch ietwat verward aan. ‘His right side hangs a little’, probeer ik. ‘Steve heeft écht magische handen’ had mijn vriendin gezegd. ‘Steve weet vast meteen wat er mis is, het is zo’n bijzondere man!’ Omdat ik het idee had dat Pepijn wel wat magie kon gebruiken, heb ik meteen een afspraak gemaakt en hier zitten we dan, bij Steve, een lange Amerikaan met een (te) vriendelijk gezicht.

Pepijn ligt enkel in zijn luier op een gigantische behandeltafel en kijkt met grote ogen om zich heen. ‘His right side isn’t working properly. I think maybe something’s stuck.’Zeg ik en Steve knikt. Dat hoor je toch wel eens, dat baby’s in de buik in de knoop hebben gezeten en daar last van hebben. Dat moet dan even worden recht geduwd of zoiets en dan werkt alles weer. Ik doe het nog een keer voor, nu met Pepijn. Terwijl ik Pepijns handje pak begint hij te giechelen en gooit zijn beentjes als een reflex in de lucht. Steve duwt me voorzichtig aan de kant en vraagt of hij ook even ‘mag’. Ga je gang Steve, doe vooral je ding! Gimme some magic! Ik doe een stap achteruit.

Hij pakt Pepijns handjes en voetjes en trekt er aan. Vol verwachting kijk ik toe hoe mijn zoon als een vleesgeworden accordeon in en uit elkaar wordt geduwd. Pepijn is net zo verbaasd over het hele tafereel als ik. Vervolgens neemt Steve zijn hoofdje in zijn handen, draait het van links naar rechts en voelt met zijn vingers in zijn nek. Dan zwiept hij de kleine man zo, hups, op zijn buik en begint één voor één zijn ruggenwervels te bedrukken. Pepijn vindt het welletjes geweest en begint zacht te kreunen. Steve voelt nog eens goed in Pepijns nek, duwt een beetje hier en daar en zegt dat ik Pepijn weer mag aankleden. Oh? Dit was het? Geen gekraak? Geen geschreeuw? De laatste keer dat ik bij een chiropractor was, ging het er heel anders aan toe. Nu snap ik wel dat je een baby van 6 maanden niet gaat kraken maar dit is weer een ander uiterste.

Als ik Pepijn heb aangekleed, gaat Steve tegenover me zitten. ‘It’s not such à big deal’, stelt hij me gerust. Hij laat me het verschil voelen tussen de linkerkant van Pepijns hoofd en de rechterkant. Links is het achterhoofd een beetje platter dan rechts en daar zit ‘m de crux, aldus Steve. ‘Jullie kunnen de ontwikkelingsachterstand weer inhalen door Pepijn op zijn rechterkant te laten slapen. Dan deukt de schedel als het ware uit en kunnen de hersenen aan de linkerkant weer groeien want dat zit er door ruimte gebrek nu even niet in. We kunnen hem sowieso nog een paar keer behandelen.’

Pardon??? Terwijl Steve zich op z’n gemak klaarmaakt voor de volgende patiënt, word ik overmeesterd door een gevoel van onrust en angst. Mijn maag draait zich om en ik voel de rillingen over mijn rug lopen. Hersenen? Ontwikkelingsachterstand? Ruimtegebrek? We hebben het hier verdomme niet over een verbouwing met een iets te groot uitgevallen keukenblok waar nu een kastje vanaf moet. Dit gaat over het hoofd van mijn kind! Daar kan geen kastje vanaf, we hebben alles nodig… Alles… wat is er gebeurd met je magische handen, Steve? Gimme some magic, please…

Als ik maanden later Steve wil bedanken (ja écht!) voor deze uiterst bijzondere en verkeerde diagnose, (het heeft mij namelijk op scherp gezet) werkt hij niet meer bij de praktijk. Zijn collega heeft ons daarna overigens altijd heel goed geholpen.